Johan Cruijff sprak ooit de wijze woorden: "Elk nadeel hep z'n voordeel." In veel gevallen klopt dat wel. Maar werkt het ook andersom? Het laatste half jaar heb ik met veel enthousiasme geschreven over social media en heb ik geprobeerd de verschillende aspecten ervan te belichten. Nagenoeg allemaal positief.
Toch ben ik gaan nadenken over de negatieve punten van social media. Ik vind het tijd voor een kritische noot.
We leven in een tijd van veel informatie. Waar en wanneer we maar willen. We hebben altijd en overal toegang tot internet en social media. En het social media landschap is groot. Je kunt wel zeggen oneindig groot. En snel. Daardoor worden we elke dag blootgesteld aan een enorme hoeveelheid input, informatie en verspreidheid. Dit heeft tot gevolg dat er al snel een overload aan informatie en aan communicatie is.
Ik neem als voorbeeld Twitter: hoe meer mensen je volgt, hoe meer informatie, tweets, links en attachments er op je af komen. Je hebt steeds meer te lezen wil je op de hoogte blijven. Er wordt steeds meer van je gevraagd. Een reactie, een mening, toevoegingen etc.
Er zijn grenzen (of toch niet)
De grenzen tussen werk en privé vervagen. Juist doordat we altijd en overal social media tot onze beschikking hebben. En juist omdat we 'even snel' willen kijken op Twitter, Yammer, Facebook of Hyves. En misschien wel omdat we de druk voelen om te reageren ook al leent de situatie zich er eigenlijk niet voor.
Zo is er ook een, ja hoe zal ik het noemen, een soort van generatiekloof. De wat oudere generatie, ik zeg het voorzichtig, kan het niet altijd waarderen dat je ook in contact staat met de social media tijdens een gezellige borrel, verjaardag of bijeenkomst. Je bent met iemand in gesprek maar ondertussen ook met de rest van de wereld in je achterzak (of handtas).
Privacy
Daarnaast vind ik dat je goed moet oppassen wat je op internet plaatst. Welke content je plaatst en waar. Er kijken veel meer mensen met je mee dan je denkt. Zo ook een nieuwe werkgever, je nieuwe relatie. En daarbij al je vaste volgers/vrienden/contacten. Je hebt het natuurlijk zelf in de hand, maar je privacy kan ver te zoeken zijn als je niet voorzichtig bent.
Link je bijvoorbeeld Foursquare aan je Twitteraccount en check je vervolgens in bij Theater Carré in Amsterdam (ik noem maar een zijstraat)? Sta even stil bij hoe openbaar je account is. Je zou raar staan te kijken als er bij thuiskomst een kale plek op de muur te vinden is daar waar eens je flatscreen tv hing.
"Vrienden" verzamelenWist u dat er tegenwoordig mensen verzamelverslaafd zijn? Verslaafd aan het verzamelen van "vrienden". Ik plaats het woord "vrienden" bewust tussen aanhalingstekens. Er is een groot verschil tussen een vriend of een contact of volger....
Dan is er nog het minpuntje van de 140 tekens op Twitter. Al zijn de meningen daarover verdeeld of dit een minpunt te noemen is. Het is lastig om een emotie of mening over te brengen in 140 tekens op een zodanige manier dat het niet voor miscommunicatie zorgt. Je brengt namelijk een boodschap over in een beperkte hoeveelheid tekens, zonder mimiek of zonder ruimte voor het aanbrengen van nuances.
Dit minimum van tekens kan een probleem zijn maar zorgt ook dat mensen gaan nadenken over welke informatie men nodig heeft om de boodschap over te brengen. Ik denk dat er vaak ook wel een keer extra nagedacht mag worden of de boodschap überhaupt wel waard is om het WorldWideWeb op te sturen. Maar goed, dat is natuurlijk persoonlijk. Want wat ik belangrijk of interessant vind hoeft voor een ander niet zo te zijn. En omgekeerd.
Ik kan het niet laten om deze blog te eindigen met een postieve noot. Het zal wel de aard van het beestje zijn. Maar door onderstaand artikel, onlangs op nu.nl gelezen, was ik aangenaam verrast. Hoe creatief ben ik dan wel niet?
Veel plezier met dit artikel!
Tot de volgende keer.
Wendy Vervaart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten